Choke by Chuck Palahniuk – An Abstract

He is brilliantly realistic and somehow disturbing. He is genuinely pessimistic and enjoyably cynical. He treats his self-destructive heroes as if he hates and compassionates with them at the same time. He explores the darkest corners of the human mind and from there he sends the right message without being morally instructive. He can make me see things from a perspective I could never imagine. He is my favorite writer. He is Chuck Palahniuk and this is only a small piece from his book "Choke" I'm currently reading:

[…]
What the little boy first loved about pornography wasn't the sex part. It wasn't the pictures of beautiful people dorking each other, their heads thrown back, making those fake orgasm faces. Not at first. He'd found all those pictures on the Internet even before he knew what sex was. They had the Internet in every library. They had it at all the schools.
The way you can move from city to city and always find a Catholic church, the same Mass said everywhere, no matter what foster place the kid was sent, he could always find the Internet. The truth was, if Christ had laughed on the cross, or spat on the Romans, if he'd done anything more than just suffer, the kid would've liked church a lot more.
As it was, his favorite website was pretty much not sexy, at least not to him. You could just go there, and there would be about a dozen photographs of this one dumpy guy dressed as Tarzan with a goofy orangutan trained to poke what looked like roasted chestnuts up the guy's ass.
[…]
There's nothing sexy about it. Still, the counter showed more than half a million people had been there to see it.
"Pilgrimage" isn't the right word, but it's the first word that comes to mind.
The monkey and the chestnuts wasn't anything the kid could understand, but he sort of admired the guy. The kid was stupid, but he knew this was something way beyond him. The truth was, most people wouldn't even want a monkey to see them naked. They'd be terrified about how their asshole might look, if it might look too red or baggy. There's no way most people would ever have the nerve to bend over in front of a monkey, much less a monkey and a camera and lights, and even then they'd have to do about a zillion sit-ups first and go to a tanning booth and get their hair cut. After that, they'd spend hours bent over in front of a mirror, trying to determine their best profile.
And then, even with just chestnuts, you'd have to stay somewhat relaxed.
Just the thought of auditioning monkeys was terrifying, the possibility of being rejected by monkey after monkey. Sure, you can pay a person enough money and they'll stick stuff into you or they'll take pictures. But a monkey. A monkey's going to be honest.
Your only hope would be to book this same orangutan, since it obviously didn't look too picky. Either that or it was exceptionally well trained.
The point was, there'd be nothing to this if you were beautiful and sexy.
The point was, in a world where everybody had to look so pretty all the time, this guy wasn't. The monkey wasn't. What they were doing wasn't.
The point was, it's not the sex part of pornography that hooked the stupid little boy. It was the confidence. The courage. The complete lack of shame. The comfort and genuine honesty. The up-front-ness of being able to just stand there and tell the world: "Yeah, this is how I chose to spend a free afternoon. Posing here with a monkey putting chestnuts up my ass."
And I really don't care how I look. Or what you think.
So deal with it.
He was assaulting the world by assaulting himself.
And even if the guy wasn't loving every moment, the ability to smile, to fake your way through this, that would be even more admirable.
The same way every porno movie implies a score of people standing just off camera, knitting, eating sandwiches, looking at their wristwatches, while other people do naked sex only a few feet away…
To the stupid little boy, that was enlightenment. To be that comfortable and confident in the world, that would be Nirvana.
"Freedom" isn't the right word, but it's the first word that comes to mind.
That's the kind of pride and self-assurance the little boy wanted to have. Someday.
If it was him in those pictures with the monkey, he could look at them every day and think: "If I could do this, I could do anything." No matter what else you came up against, if you could smile and laugh while a monkey did you with chestnuts in a dank concrete basement and somebody took pictures, well, any other situation would be a piece of cake.
Even hell.
More and more, for the stupid little kid, that was the idea…
That if enough people looked at you, you'd never need anybody's attention ever again.
That if someday you were caught, exposed, and revealed enough, then you'd never be able to hide again. There'd be no difference between your public and your private lives.
That if you could acquire enough, accomplish enough, you'd never want to own or do another thing.
That if you could eat or sleep enough, you'd never need more.
That if people loved you, you'd stop needing love.
That you could ever be smart enough.
That you could someday get enough sex.
These all became the little boy's new goals. The illusions he'd have for the rest of his life. These were all the promises he saw in the fat man's smile.
So after that, every time he was scared or sad or alone, every night he woke up panicked in a new foster home, his heart racing, his bed wet, every day he started school in a different neighborhood, every time the Mommy came back to claim him, in every damp motel room, in every rented car, the kid would think of those same twelve photos of the fat man bent over. The monkey and the chestnuts. And it calmed the stupid little shit right down. It showed him how brave and strong and happy a person could become.
How torture is torture and humiliation is humiliation only when you choose to suffer.
"Savior" isn't the right word, but it's the first word that comes to mind.
And it's funny how when somebody saves you, the first thing you want to do is save other people. All other people. Everybody.
The kid never knew the man's name. But he never forgot that smile.
"Hero" isn’t the right word, but it's the first word that comes to mind.

Εφτάψυχο.

Ήμουν στη στάση και περίμενα να έρθει το λεωφορείο. Ακουγόταν ένα επίμονο νιαούρισμα, ήταν προφανές ότι κάποιο γατάκι έκλαιγε κάπου εκεί κοντά. Το λεωφορείο αργούσε και έψαξα να δω από πού ακριβώς ερχόταν αυτός ο τόσο σπαρακτικός ήχος. Ένας σκυμμένος κύριος μου έδωσε την απάντηση. "Έχει εγκλωβιστεί μάλλον στη μηχανή αυτού του αυτοκινήτου και δεν κατεβαίνει με τίποτα," μου είπε. "Τρεις μέρες είναι εκεί και κλαίει," ακούστηκε μια φωνή από τον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας από πάνω. Μία κυρία είχε βγει στο μπαλκόνι και έβλεπε τις απεγνωσμένες προσπάθειες των ανθρώπων να βγάλουν το γατί από τη δύσκολη θέση. "Ούτε με τη σκούπα δε μπορώ να το φτάσω. Δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς έχει μπει," συμπλήρωσε μία κοπέλα που πρέπει να δούλευε στο κατάστημα πίσω από τη στάση. "Μα δεν πεινάει καθόλου; Είναι τόσο φοβισμένο που δεν αντιδράει καθόλου στο γάλα που του έβαλα," είπε άλλος ένας κύριος που πρέπει να βγήκε από το διπλανό περίπτερο. Σε λίγο, σχεδόν όλη η γειτονιά ήταν μαζεμένη γύρω από το αυτοκίνητο που νιαούριζε. Οι μισοί είχαν γονατίσει προσπαθώντας να δουν πού είναι το γατάκι. Οι άλλοι μισοί παρακολουθούσαν τις εξελίξεις. Ήρθε το λεωφορείο. Έφυγα.
Μετά από δύο μέρες ξαναβρέθηκα στην ίδια στάση. Κυριακή μεσημέρι, τα μαγαζιά κλειστά, το περίπτερο κλειδωμένο, δεν ακουγόταν νιαούρισμα. "Δεν το πιστεύω ρε γαμώτο. Γιατί; Γιατί έπρεπε να τύχει σε μένα; Γαμώτο. Γαμώτο." Στα σκαλιά της πολυκατοικίας πίσω μου ήταν μια κοπέλα που έκλαιγε. Δίπλα της ήταν μια κυρία, κάτι μου θύμιζε. Ήταν η κυρία του πρώτου ορόφου. "Μην κλαις κοπέλα μου. Πήραμε και την πυροσβεστική. Δεν έκαναν τίποτα. Μας είπαν να φέρουμε γερανό να σηκώσει το αυτοκίνητο για να το βγάλουμε. Μην κλαις. Είναι εφτάψυχο αυτό. Τόσες μέρες ήταν εκεί. Θα ζήσει, θα δεις." Κοίταξα δίπλα στη στάση. Το αυτοκίνητο που είχε φυλακίσει το γατί, έλειπε από εκεί που ήταν παρκαρισμένο. Το είδα λίγο πιο κάτω, σταματημένο στο πλάι του δρόμου. Πήγα πιο κοντά και εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου ήταν ένα μικρό γατάκι ξαπλωμένο και ακίνητο. Ήταν νεκρό. Σηκώθηκα και πήγα πίσω στη στάση. Κοίταξα πίσω μου την κοπέλα που είχε συνέλθει λίγο. "Έχετε δίκιο, θα ζήσει, είναι εφτάψυχα αυτά," έλεγε στην κυρία. Ήρθε το λεωφορείο. Έφυγα.

What the hell is wrong with me?

Μετά από στενή και συνεχή παρακολούθηση του εαυτού μου, κατέληξα ότι είναι καιρός να σταματήσω να τον δικαιολογώ για πολλά από τα πράγματα που μένουν ανεκπλήρωτα στη ζωή μου και να παραδεχτώ ότι έχω υπαρξιακά προβλήματα, άγχη και ανησυχίες που δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ στην ολοκλήρωση των στόχων μου. Σε αυτό το συμπέρασμα έφτασα μετά από τα αποτελέσματα ενός "σοβαρού(;)" online ερωτηματολογίου (http://www.stresscenter.com) για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης. Πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση όλων των παθήσεων, είναι η διάγνωση:

"On the overall affectedness scale you are probably anxious and/or depressed much of the time. More than likely it is hard for you to enjoy life on any consistent level. You are always second-guessing yourself and the world around you. You are over thinking and obsessing and you hardly ever experience piece of mind. You’re often fearful, worrisome, and unhappy. You don’t like being this way but you don’t know what to do to change. Things are too much work and no one understands the way you feel. You go from worry to depression, to worry again, wearing yourself out with your thoughts and what if thinking. You probably hate yourself much of the time for being so miserable to be around and yet you can’t seem to find comfort when you’re alone. Nothing makes you feel safe or happy, and life is just one big struggle."

Τα κακά νέα είναι ότι, μάλλον, πάσχω από κάποιου είδους κατάθλιψη. Τα καλά νέα είναι ότι, σύμφωνα πάντα με τα αποτελέσματα του τεστ, μπορώ να το παλέψω και χωρίς τη βοήθεια της Ιατρικής:

"You are probably fairly balanced in most areas of your life. You are fairly comfortable giving up control and letting others absorb some of the responsibility. You might say you have an easygoing nature and you are somewhat comfortable with change. You are more flexible than most people and you don’t feel the need to control others. You don’t feel a strong need to control every single aspect of life. This is actually a very healthy attitude and could be beneficial in preventing extreme problems with anxiety and depression. You are fairly strong emotionally. You are able to put things in perspective and not taking everything so personally. You are probably fairly assertive and have no serious problem standing up for yourself. This can be a good thing when it comes to problems with anxiety and depression. You tend to be a bit more logical and reasonable when it comes to dealing with your emotions and this can be healthy for you and the people you are in relationships with."

Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω λόγο να σκέφτομαι τόσο πολύ για τα πάντα. Να προσπαθώ πάντα να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Προχθές είδα μια ταινία στην τηλεόραση, από εκείνες που βάζουν τα κανάλια στις τρεις το πρωί για να γεμίσουν το πρόγραμμά τους. Στην ταινία ήταν ένας τύπος ο οποίος ήταν πάντα πάρα πολύ αισιόδοξος. Είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν από ένα τουλάχιστον χάρισμα. Κάτι στο οποίο είναι εξαιρετικά καλοί και το μυστικό της ευτυχίας είναι να ανακαλύψεις αυτό το χάρισμα και να βρεις την εφαρμογή του στη ζωή σου. Τις περισσότερες φορές, έλεγε, οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ή δεν έχουν αποδεχτεί αυτή την ξεχωριστή τους ικανότητά, με αποτέλεσμα να είναι δυστυχισμένοι και να αναζητούν συνεχώς το νόημα στη ζωή τους. Το δικό του χάρισμα, έλεγε ο τύπος, ήταν αυτή ακριβώς η αισιοδοξία του. Το ότι πάντα, ό,τι και να συνέβαινε, όσο κακό και να ήταν, αυτός μπορούσε να δει και τη θετική όψη των πραγμάτων, αφού, όπως έλεγε, όλα γίνονται για ένα σκοπό και όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις, φτάνει να το θέλεις πραγματικά και να πιστεύεις σε αυτό (πολύ Coelho πρέπει να διάβαζε). Είχε αποφασίσει λοιπόν να μεταδώσει αυτή τη θετική ενέργεια στον κόσμο γύρω του. Εύρισκε απογοητευμένους και ευάλωτους ανθρώπους και τους βοηθούσε να ξαναπιστέψουν στον εαυτό τους, κάτι σαν ψυχολόγος της διπλανής πόρτας δηλαδή. Κάποια στιγμή γνώρισε μια αποτυχημένη τραγουδίστρια και από τότε έκανε σκοπό της ζωής του να τη βοηθήσει να κάνει καριέρα. Όταν κάτι πήγαινε εντελώς στραβά, εκείνος κατάφερνε να το ξεπεράσει και να οργανώσει ξανά κάποιο άλλο σχέδιο δράσης. Ακόμα και όταν όλα έδειχναν ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει τίποτα, αυτός δεν το έβαζε κάτω. Του είχε γίνει εμμονή και συνειδητοποίησε ότι αυτό γινόταν επειδή την είχε ερωτευτεί, της το είπε, εκείνη δεν ανταποκρίθηκε και στο τέλος τη σκότωσε. Χαμένος στην αισιόδοξη σαπουνόφουσκά του, επέστρεψε σπίτι του και ξάπλωσε δίπλα στην παραπληγική αρραβωνιαστικιά του, ενώ από έξω ακούγονταν οι σειρήνες των περιπολικών να πλησιάζουν.
Η ταινία τελείωσε στις έξι το πρωί και κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως, έχοντας αποκομίσει δύο σημαντικά μηνύματα από το τηλεοπτικό μου ξενύχτι. Πρώτον, ότι η αισιοδοξία και η βλακεία είναι δύο έννοιες που πολύ συχνά μπερδεύονται. Και δεύτερον, ότι αν θέλω να ξεπεράσω τον καταθλιπτικό εαυτό μου, πρέπει να σταματήσω να βλέπω τόσες πολλές ταινίες.