Ζωή σε λόγου μας

Το σπίτι μου βρίσκεται στην περιοχή Ζωγράφου, κοντά στην Πανεπιστημιούπολη. Κάθε μέρα είτε παίρνω το λεωφορείο για τρεις στάσεις, είτε περπατάω περίπου για είκοσι λεπτά, μέχρι να φτάσω στην κεντρική πύλη του Πανεπιστημίου. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και μόλις φτάσεις εκεί, έχεις το πιο δύσκολο κομμάτι της ανηφόρας να ανέβεις, για να πας στο κτήριο της σχολής. Το βλέπω και σαν γυμναστική όμως, οπότε τις περισσότερες φορές, αντί να περιμένω το λεωφορείο, πηγαίνω με τα πόδια. Συνήθως μένω στη σχολή για τέσσερις ώρες, για παρακολουθήσεις ή για διάβασμα, και μετά επιστρέφω σπίτι, σχεδόν πάντα περπατώντας, αφού πλέον είναι κατηφόρα.
Υπάρχει ένα κομμάτι στη διαδρομή που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: η Πανεπιστημιούπολη είναι πάνω από το νεκροταφείο Ζωγράφου. Δίπλα στην κεντρική πύλη είναι η είσοδος του νεκροταφείου και καθώς ανεβαίνεις την ανηφόρα που οδηγεί από την πύλη στη σχολή, διασχίζεις παράλληλα και το νεκροταφείο. Τα λιγοστά δέντρα και το διαχωριστικό συρματόπλεγμα στα αριστερά σου, ελάχιστα κρύβουν το μακάβριο θέαμα: ατέλειωτες σειρές από τάφους ατομικούς, οικογενειακούς, μεγάλους σαν μαυσωλεία, μικρούς σαν πλάκες πεζοδρομίου. Μυρίζεις ακόμα και τα θυμιατά. Μερικές φορές μάλιστα, το λιβάνι λειτουργεί και σαν υποκατάστατο του καφέ που δεν πρόλαβα να πιω πριν φύγω από το σπίτι.
Φεύγοντας από τη σχολή, περνάω και πάλι δίπλα από το νεκροταφείο. Αν είμαι "τυχερός" μπορεί να πετύχω και καμιά κηδεία. Έχω συνηθίσει πλήρως το θέαμα μαυροφορεμένων ανθρώπων που κρατάνε σφιχτά στο στήθος ένα μπουκέτο από λουλούδια και έχουν αγκιστρωθεί μεταξύ τους, μπράτσο με μπράτσο, για να μοιραστούν το βάρος και τον πόνο της απώλειας. Σε κάποιες κηδείες έχει πάρα πολύ κόσμο, τόσο που σχεδόν δυσκολεύομαι να περάσω ανάμεσά τους. Σε κάποιες άλλες, η προσέλευση είναι ελάχιστη. Στην αρχή πίστευα ότι οι τάφοι που μοιάζουν εντελώς εγκαταλελειμμένοι, αυτοί με τα πλαστικά, σκονισμένα λουλούδια και τα μονίμως σβηστά καντήλια, ανήκουν σε ανθρώπους που είχαν ελάχιστο κόσμο στο πρώτο πάρτι της μεταθανάτιας ζωής τους. Μετά όμως σκέφτηκα ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αφού ένας και μόνο αρκεί για να σε επισκέπτεται κάθε τόσο και να φροντίζει την τελευταία σου κατοικία.
Τέτοιες σκέψεις περνάνε συνεχώς από το μυαλό μου όταν πηγαίνω στη σχολή και όταν κατηφορίζω για το σπίτι. Τα τελευταία εφτά χρόνια είναι κάτι που ζω σχεδόν καθημερινά. Για να αποκτήσω γνώση είμαι υποχρεωμένος να αποκτήσω εξοικείωση με το θάνατο. Με το πένθος. Με την ματαιότητα. Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιος λόγος που έβαλαν το Πανεπιστήμιο δίπλα στο νεκροταφείο. Ίσως για να περάσουν το μήνυμα στους ταλαιπωρημένους φοιτητές ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή από μια αποτυχημένη προσπάθεια στις εξετάσεις. Ίσως πάλι για να μας θυμίσουν ότι όσες προσπάθειες και να κάνουμε, ό,τι και να καταφέρουμε στη ζωή μας, όσα πτυχία και να πάρουμε, η κατάληξη θα είναι η ίδια για όλους.
Κι ύστερα με λένε κυνικό...

Άρνηση

Όχι. Δε μου αρέσει καθόλου. Μην επιμένεις. Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Τι πάει να πει "πρέπει να το δοκιμάσω και μετά να αποφασίσω". Αν κάτι σου αρέσει ή όχι, τις περισσότερες φορές το ξέρεις από την αρχή. Και αν δεν το ξέρεις ή αν αλλάξεις γνώμη στην πορεία, δε θα είναι επειδή αρνήθηκες την άρνησή σου, αλλά επειδή έμαθες κάτι για τον εαυτό σου που δεν το ήξερες πριν. Κι εγώ όταν λέω το όχι, το λέω επειδή τη συγκεκριμένη στιγμή δε θέλω να μάθω τίποτα καινούριο για τον εαυτό μου. Είναι η αίσθηση του "έκανα λάθος που νόμιζα ότι δε θα μου άρεσε", μία παραδοχή ότι τελικά δεν ξέρεις τον εαυτό σου όσο καλά νόμιζες ότι τον ήξερες. Και μπορεί να είναι ωραίο το να εξελίσσεσαι, να καταρρίπτεις ιδέες και απόψεις, να αλλάζεις γούστα και να ανακαλύπτεις ξανά αυτόν τον άγνωστο που κρύβεται μέσα σου, αλλά εγώ, προσωπικά, τώρα δε θέλω να κάνω παρέα με αγνώστους. Οπότε άστο καλύτερα για κάποια άλλη φορά.