Σε μια στιγμή ενθουσιασμού και επανάστασης πριν από επτά περίπου χρόνια αποφάσισα ότι θα μου πήγαινε ένα ωραίο σκουλαρικάκι στο αριστερό μου αυτί. Έτσι έκανα το βήμα και πήγα και το τρύπησα, πράγμα που μέσα σε δύο βδομάδες είχα ήδη μετανιώσει. Μικρό το κακό, σκέφτηκα, και απλά δεν ξαναφόρεσα το σκουλαρίκι. Σε λίγο καιρό ένα μικρό στρογγυλό πραγματάκι είχε εμφανιστεί στη θέση της τρύπας που σιγά-σιγά έκλεινε και η νέα μου αγαπημένη ενασχόληση σε περιόδους αμηχανίας ή ανίας ήταν να παίζω μαζί του. Όσο πιο πολύ έπαιζα όμως, τόσο πιο πολύ μεγάλωνε αυτό το μικρό στρογγυλό πραγματάκι και σε κάποια φάση είχε γίνει ένα μεγάλο στρογγυλό κάτι, μέσα στο λοβό του αριστερού μου αυτιού. Ευτυχώς για μένα δεν πόναγε καθόλου και ούτε που θα ήξερα ότι βρισκόταν εκεί αν δε το πείραζα κάθε λίγο.
Πριν από λίγες μέρες αποφάσισα ότι μπορεί στο μέλλον να ξανα-αποφασίσω ότι θα μου πηγαίνει ένα ωραίο σκουλαρικάκι στο αριστερό μου αυτί, αλλά δε θα μπορούσα να κάνω κάτι γι'αυτό, όχι όσο έχω αυτό το μεγάλο στρογγυλό κάτι στο λοβό μου. Πήρα λοιπόν βελόνα και κλωστή, έβγαλα την κλωστή και επιχείρησα να εγχειρήσω το αριστερό μου αυτί και να βγάλω ό,τι κι αν βρισκόταν εκεί μέσα. Δεν έχω συχνά τέτοιες φαεινές ιδέες, αλλά όταν τις έχω, δεν είναι καθόλου φαεινές.
Αυτή τη στιγμή, ο λοβός μου έχει πρηστεί από την πίσω πλευρά, δε φαίνεται σε κάποιον που με βλέπει, αλλά όταν του το επισημάνεις, μετά είναι απλά το μόνο πράγμα που βλέπει επάνω μου. Καθώς μιλάω, τα μάτια των συνομιλητών μου προσπαθούν μετά μανίας να συγκεντρωθούν στα δικά μου μάτια και να μην κατηφορίσουν προς τα δεξιά, εκεί που ο λοβός του αριστερού μου αυτιού έχει κηρύξει τη δική του επανάσταση.
Στην αρχή έλεγα ότι θα περάσει από μόνο του, το μόνο που πέρναγε όμως ήταν οι μέρες χωρίς θεραπεία, αλλά με λίγο betadin. Όσο για τις νύχτες, αυτές είναι σκέτο βασανιστήριο. Ύπνος μόνο στο δεξί πλευρό ή μπρούμυτα, γιατί ακόμα κι ανάσκελα να ξαπλώσω, ο λοβός ακουμπάει στο μαξιλάρι και με πονάει. Ο δερματολόγος τη Δευτέρα μπορεί να με δει και έχω μπροστά μου ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να κάνω παρέα με το νέο μου απόκτημα, ένα τεράστιο απόστημα που αν συνεχίσει να μεγαλώνει σε λίγο θα αποκτήσει και τη δική του προσωπικότητα, εκτός από το δικό του ιδιωτικό χώρο στο πίσω μέρος του αυτιού μου. Ήδη νομίζω άρχισα να το ακούω να φωνάζει για ανεξαρτησία, κυρίως τα βράδια μεταξύ ύπνου και αϋπνίας. Αλλά δε θα περάσει το δικό του. Όχι, θα αντέξω μέχρι τη Δευτέρα και μετά...
