Θέλω να πνίξω τον ιό της φαρυγγίτιδας που κόλλησε στο λαιμό μου πίνοντας ένα λίτρο πολυβιταμινούχο χυμό. Τον φαντάζομαι να αγκομαχάει και να προσπαθεί να πάρει ανάσα καθώς ένα πορτοκαλί υγρό ποτάμι ορμάει καταπάνω του. Αγκιστρώνεται από τον οισοφάγο μου, σκαρφαλώνει και κρεμιέται από το λαρύγγι μου με κάθε γουλιά που κατεβάζω. Ξαναγεμίζω το ποτήρι και το πίνω μονορούφι. Κρατάω μια γουλιά και κάνω γαργάρα. Νομίζω ότι πιάνει, ακούω τον ιό να ουρλιάζει για βοήθεια. Τα κατάφερα. Είναι νεκρός!
Διαβάζω τα εξώφυλλα των αυριανών εφημερίδων: «Νεκρός βρέθηκε ιός φαρυγγίτιδας. Αιτία του θανάτου ο πνιγμός σύμφωνα με το πόρισμα – ενδείξεις για δολοφονία λέει η αστυνομία». Κανάλια, ανταποκρίσεις, φώτα, κάμερες, παράθυρα, συνεντεύξεις. Το μικροσκοπικό πτώμα του ιού καλυμμένο με ένα λευκό σεντόνι, η κοινή γνώμη διχασμένη: «έφταιγε», «κανείς δεν έχει το δικαίωμα», «να βρεθούν οι δολοφόνοι», «έτσι είναι αυτά», «αυτοάμυνα». Στον τόπο του εγκλήματος κηλίδες από πορτοκαλί ουσίες, υπολείμματα πολυβιταμίνων, ίχνη φολικού οξέως και νιασίνης. Οι συγγενείς του θύματος άφαντοι, αναζητούνται σε λαιμούς αγνώστων για την αναγνώριση του νεκρού. Κανείς δεν τους είδε, κανείς δε μιλάει, όλοι φοβούνται τις συνέπειες από την ανάμειξή τους στην υπόθεση. Η νεκρώσιμη ακολουθία γίνεται συνοδεία αστυνομικής δύναμης και μετά από εξονυχιστικές έρευνες και συνεντεύξεις σε όλους τους παρευρισκόμενους. Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή για τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα, μέχρι τελικά ένας ενήλικος άνδρας, σε κατάσταση παραληρήματος να παραδεχτεί την ενοχή του: «Εγώ το έκανα! Ναι, εγώ το έκανα! Ήπια ένα λίτρο πολυβιταμινούχου χυμού μονορούφι και τον έπνιξα. Το ήθελα! Το ήθελα πολύ! Και τώρα είμαι καλά! Κοιτάξτε με! Δεν πονάει ο λαιμός μου, μπορώ και καταπίνω, έχω ξανά την αίσθηση της γεύσης. Τον έπνιξα και δεν το μετάνιωσα ούτε μια στιγμή!»
Ο εικοσιεννιάχρονος δολοφόνος συνελήφθη και οδηγήθηκε σε ψυχιατρική κλινική όπου και θα παραμείνει μέχρι να συνέλθει από το ντελίριο υστερικής μπούρδας στο οποίο έχει υποπέσει.
