Παιχνίδια

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, μέχρι και τις αρχές της εφηβείας μου, έπαιζα με το μυαλό μου ένα παιχνίδι που τότε το ονόμαζα "τύχη". Οι κανόνες του ήταν πολύ απλοί: αν καταφέρω να ρίξω το χαρτομάντηλο μέσα στο σκουπιδοντενεκέ, θα πάμε τελικά εκδρομή με το σχολείο, αν προλάβω να ανέβω τα σκαλιά στην πολυκατοικία πριν σβήσει το φως, θα έρθει ο Κυριάκος σπίτι για να παίξουμε επιτραπέζια, αν μπορέσω να διασχίσω το πεζοδρόμιο χωρίς να πατήσω τις γραμμές στα πλακάκια, η Δώρα θα δεχθεί να κάτσουμε δίπλα στην τάξη.
Το παιχνίδι αυτό για κάποιο λόγο έβγαζε πάντα νόημα. Πράγματι, όσες φορές οι προσπάθειές μου είχαν επιτυχία, έβγαιναν και οι "ευχές" μου, ενώ αντίθετα κάθε φορά που δεν τα κατάφερνα, δεν γινόταν τίποτα. Έτσι, συνέχισα να το παίζω μέχρι και τα δεκατρία μου, όταν πλέον είχα ωριμάσει αρκετά για να καταλάβω ότι όλα αυτά ήταν απλά τυχαία. Ίσως βέβαια τότε να άρχισαν να με απασχολούν και πιο σοβαρά ζητήματα από την εκδρομή, τα επιτραπέζια και το αν η Δώρα θα καθίσει δίπλα μου, πράγματα που απαιτούσαν από μένα πράξεις και πρωτοβουλίες και όχι μόνο ευχές και χαζά στοιχήματα με τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές ακόμα παίζω αυτό το παιχνίδι με το μυαλό μου, τώρα όμως ξέρω καλά ότι δεν μπορώ να το ονομάσω "τύχη". Το κάνω σχεδόν ασυναίσθητα και κυρίως όταν δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση, όσο σημαντική ή ασήμαντη κι αν είναι αυτή. Αν περάσει το λεωφορείο μέχρι να κάνω το τσιγάρο μου θα πάω για ποτό στο Γκάζι και θα περάσω τέλεια, αν τελειώσουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση μέχρι να κάνω μπάνιο θα μαγειρέψω σπίτι αντί να παραγγείλω, αν γίνει το τάδε θα κάνω το δείνα. Τώρα όμως ξέρω πλέον καλά ότι το παιχνίδι αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με την τύχη, πλέον αυτό που κάποτε ήταν ευχές που απλά δεν έπιαναν, τώρα έχει γίνει έλλειψη προγραμματισμού, βαρεμάρα και αναποφασιστικότητα.
Όμως δε θέλω να το σκέφτομαι. Προτιμώ να πιστεύω ότι απόψε δεν πέρασα καλά επειδή άργησε το λεωφορείο και ότι δεν δέχτηκε ο Γιώργος να πάμε μαζί διακοπές επειδή τελείωσε η μπαταρία στο κινητό μου πριν φτάσω σπίτι. Είναι πιο εύκολο και σίγουρα πιο ανώδυνο να πιστεύω ότι για ότι δεν γίνεται όπως θα το ήθελα, φταίει κάτι άλλο, υπερφυσικό, που με κάποιο μαγικό τρόπο συνδέεται άμεσα με το κάθε τι που συμβαίνει. Είναι χαζό, παιδικό, ανώριμο και ευθυνόφοβο, αλλά για απόψε έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να το πιστέψω και να γίνω ξανά για λίγο το ρομαντικό παιδί που ήμουν κάποτε.