Ναι μεν, αλλά...

Λατρεύω τις προτάσεις που είναι διχασμένες με ένα "αλλά". Ξεκινάς, λες κάτι, μια άποψη, ένα συμπέρασμα, το οτιδήποτε και μετά πετάς και ένα "αλλά", ώστε να συμπεριλάβεις κι άλλη πληροφορία, να καλύψεις τα κενά και να πεις στην ουσία κάτι για το οποίο για κάποιο λόγο πρέπει να δικαιολογηθείς. Χρησιμοποιούμε το "αλλά" για να ξεφύγουμε από ενοχές, για να μη χάσουμε το δικαίωμα της δεύτερης γνώμης, για να μειώσουμε ή να εξουδετερώσουμε την έννοια όσων λέμε ή όσων κάνουμε: 'Το ξέρω ότι φταίω, αλλά δεν είμαι ο μόνος', 'Πήγα εκεί, αλλά δεν έμεινα πολλή ώρα', 'Το τάδε είναι κάτι κακό, αλλά έχει και καλά σημεία', 'Πιστεύω αυτό που πιστεύω, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος'...
Μία τόσο μικρή λέξη που έχει τόση δύναμη. Ανάλογα με το πού βρίσκεται μέσα στην πρόταση, ανάλογα με το τι έχει στα αριστερά της και τι στα δεξιά της, αλλάζει όλη τη σημασία της πρότασης. Είναι ικανή να σπάσει στη μέση μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, ακόμα και να την ανατρέψει. Αν αντιστρέψεις τις θέσεις και αυτό που προηγείται του "αλλά" βρεθεί στην αντίπερα όχθη, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Δίνεις αλλού βαρύτητα σε όσα λες. Ένας καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Σκέφτομαι τις φορές που βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα "αλλά" ζωτικής σημασίας. Αναρωτιέμαι αν έκανα σωστά τη μοιρασιά της πρότασης. Ίσως δεν έχει πια σημασία, αλλά τότε σίγουρα είχε.