Σκούτερ, διακοπές, φθινόπωρο.

Χα. Έχουν περάσει, δεν έχω ιδέα πόσα, χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι εδώ. "Μοιάζεις με τύπο που θα μπορούσε να έχει δικό του μπλογκ", μου είπε μια πολύ καλή μου φίλη πριν από λίγες μέρες. "Στο μυαλό μου είσαι," σκέφτηκα, αλλά αν ήταν όντως στο μυαλό μου θα ήξερε ότι είπα ψέματα όταν της απάντησα πως δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.

Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι όλο και πιο συχνά τελευταία, το να γράφω πιο συχνά στο μπλογκ. Αν και δεν έχω ιδέα για το τι ακριβώς θα μπορούσα να γράφω. Νομίζω ότι για να έχει κάποιος ένα μπλογκ, πρέπει να έχει κάτι να πει. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα θέλει να έχει και κάποιους να τον ακούνε. Κι εμένα ποτέ δε με απασχόλησε αυτό. Ποτέ δεν μου άρεσε να με ακολουθούν, να με ακούνε ή ακόμα και να με θαυμάζουνε και δε βρίσκω το λόγο γιατί κάποιος να το θέλει αυτό. Δεν εννοώ γιατί κάποιος να θέλει να τον θαυμάζουνε, εννοώ δε βρίσκω το λόγο γιατι κάποιος να θέλει να θαυμάζει εμένα. Αλλά πώς γίνεται να θέλεις να θαυμάζεις κάποιον;

Τελοσπάντων, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι θεωρώ την όλη διαδικασία του γραψίματος σε αυτό το μπλογκ κάτι σαν προσωπική μου ψυχανάλυση και φαντάζομαι κανείς δε θέλει να βγάζει στη δημοσιότητα όλα όσα λέει με τον ψυχαναλυτή του, έτσι δεν είναι; Εκτός κι αν έχει κάποιο πρόβλημα, εκτός κι αν τελικά ένας λιγότερο εσωστρεφής τρόπος για να εκφράσεις αυτό που σκέφτεσαι, είναι να το κάνεις με την ψευδαίσθηση ότι δε σε ακούει κανείς.

Το γιατί το blogspot βγάζει ως πιθανές ετικέτες για αυτή την ανάρτηση τις λέξεις σκούτερ, διακοπές, φθινόπωρο είναι κάτι που δε θα καταλάβω ποτέ, αλλά είναι ωραίος τίτλος για αυτές τις ασυναρτησίες που έγραφα πριν.