Εφτάψυχο.

Ήμουν στη στάση και περίμενα να έρθει το λεωφορείο. Ακουγόταν ένα επίμονο νιαούρισμα, ήταν προφανές ότι κάποιο γατάκι έκλαιγε κάπου εκεί κοντά. Το λεωφορείο αργούσε και έψαξα να δω από πού ακριβώς ερχόταν αυτός ο τόσο σπαρακτικός ήχος. Ένας σκυμμένος κύριος μου έδωσε την απάντηση. "Έχει εγκλωβιστεί μάλλον στη μηχανή αυτού του αυτοκινήτου και δεν κατεβαίνει με τίποτα," μου είπε. "Τρεις μέρες είναι εκεί και κλαίει," ακούστηκε μια φωνή από τον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας από πάνω. Μία κυρία είχε βγει στο μπαλκόνι και έβλεπε τις απεγνωσμένες προσπάθειες των ανθρώπων να βγάλουν το γατί από τη δύσκολη θέση. "Ούτε με τη σκούπα δε μπορώ να το φτάσω. Δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς έχει μπει," συμπλήρωσε μία κοπέλα που πρέπει να δούλευε στο κατάστημα πίσω από τη στάση. "Μα δεν πεινάει καθόλου; Είναι τόσο φοβισμένο που δεν αντιδράει καθόλου στο γάλα που του έβαλα," είπε άλλος ένας κύριος που πρέπει να βγήκε από το διπλανό περίπτερο. Σε λίγο, σχεδόν όλη η γειτονιά ήταν μαζεμένη γύρω από το αυτοκίνητο που νιαούριζε. Οι μισοί είχαν γονατίσει προσπαθώντας να δουν πού είναι το γατάκι. Οι άλλοι μισοί παρακολουθούσαν τις εξελίξεις. Ήρθε το λεωφορείο. Έφυγα.
Μετά από δύο μέρες ξαναβρέθηκα στην ίδια στάση. Κυριακή μεσημέρι, τα μαγαζιά κλειστά, το περίπτερο κλειδωμένο, δεν ακουγόταν νιαούρισμα. "Δεν το πιστεύω ρε γαμώτο. Γιατί; Γιατί έπρεπε να τύχει σε μένα; Γαμώτο. Γαμώτο." Στα σκαλιά της πολυκατοικίας πίσω μου ήταν μια κοπέλα που έκλαιγε. Δίπλα της ήταν μια κυρία, κάτι μου θύμιζε. Ήταν η κυρία του πρώτου ορόφου. "Μην κλαις κοπέλα μου. Πήραμε και την πυροσβεστική. Δεν έκαναν τίποτα. Μας είπαν να φέρουμε γερανό να σηκώσει το αυτοκίνητο για να το βγάλουμε. Μην κλαις. Είναι εφτάψυχο αυτό. Τόσες μέρες ήταν εκεί. Θα ζήσει, θα δεις." Κοίταξα δίπλα στη στάση. Το αυτοκίνητο που είχε φυλακίσει το γατί, έλειπε από εκεί που ήταν παρκαρισμένο. Το είδα λίγο πιο κάτω, σταματημένο στο πλάι του δρόμου. Πήγα πιο κοντά και εκεί, στην άκρη του πεζοδρομίου ήταν ένα μικρό γατάκι ξαπλωμένο και ακίνητο. Ήταν νεκρό. Σηκώθηκα και πήγα πίσω στη στάση. Κοίταξα πίσω μου την κοπέλα που είχε συνέλθει λίγο. "Έχετε δίκιο, θα ζήσει, είναι εφτάψυχα αυτά," έλεγε στην κυρία. Ήρθε το λεωφορείο. Έφυγα.