29

Τα χρόνια περνάνε σαν τις ώρες που είμαστε μαζί

κι όλο απομακρύνομαι από αυτά που θα’θελα να πιάσω.

Δεν είναι εύκολο να καταλάβω αν είναι εύκολο να ζω.

Χωρίς να ξέρω τους λόγους που επέλεξα αυτό που είσαι

θα ξαναγίνεις ο εαυτός που άντεξα για χρόνια.

Κι όσο θα αλλάζεις μερικές λέξεις μόνο θα μένουν στο μυαλό μου

σαν απλήρωτα χρέη που όλο με καλούν να εξοφλήσω

μα δανεικά είναι όλα σου τα λάθη και αυτά δεν συγχωρούνται

κι ας ξεχνιούνται τον περισσότερο καιρό.

Ήμουν.

Τώρα.

Ύστερα.

Και κάποτε.

Ξανά.

Αρχή.

Και τέλος.

Μα πιο πολύ…

Μαζί σου.