Αϋπνίες

Δεν έχει να κάνει με μια γνωστή trash εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης. Αν και όταν δε σου κολλάει ύπνος, το trash μοιάζει με διαμάντι βγαλμένο από τα ανεξήγητα του ανθρώπινου μυαλού. Πολλά βράδια έπιασα τον εαυτό μου να υπνωτίζεται με τα μάτια ανοιχτά χαζεύοντας την τηλεόραση, ανίκανο να σκεφτεί το οτιδήποτε, να μη μπορώ να κλείσω το χαζοκούτι όσο κι αν η νύστα επιτέλους άρχιζε να μου χτυπάει την πόρτα. Απόψε δεν είναι ένα τέτοιο βράδυ.
Η τηλεόραση είναι κλειστή εδώ και ώρες. Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ χωρίς αποτέλεσμα. Συνήθως, όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, προσπαθώ να οδηγήσω τις σκέψεις μου σε ευχάριστα νοσταλγικά μονοπάτια. Φαντάζομαι ότι έχω τη ζεστασιά του δίπλα μου, άλλες φορές θυμάμαι το αγαπημένο μου σκυλάκι που βρίσκεται χίλια χιλιόμετρα μακριά ή προσπαθώ να ονειρευτώ τη ζωή μου όπως θα ήθελα να είναι σε δέκα χρόνια – ναι, μερικές φορές ακόμα και το μέλλον είναι κάτι που μπορείς να νοσταλγείς. Ο τρόπος αυτός συνήθως πετυχαίνει, όμως μετά από μία ώρα αδυσώπητης μάχης με το στρώμα, το μαξιλάρι και τα σεντόνια, αποφάσισα να παραδεχτώ την ήττα μου.
Άναψα το φώτα και τη σόμπα, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και κάθισα στον υπολογιστή. Άλλο χαζοκούτι κι αυτό, σαφώς πιο interactive από την τηλεόραση. Ό,τι κι αν είναι, όσα κι αν κάνει, δεν παύει να είναι ένας ακόμα τρόπος μοναχικής ανθρώπινης δραστηριότητας. Τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Υπάρχει και το internet, υπάρχει και το chatting θα πουν κάποιοι, αλλά αυτό σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ακόμα κι έτσι, εξακολουθείς να είσαι εσύ και η οθόνη σου.
Σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να διαβάσω. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνω, όμως οι υποχρεώσεις είναι και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Εξάλλου, μετά από δύο ποτήρια κρασί, νομίζω θα είναι αδύνατο να συγκεντρωθώ. Γιατί όταν κάτι πρέπει να το κάνεις, σχεδόν ποτέ δεν θέλεις να το κάνεις; Ακόμα και αν καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου ότι το θέλω κιόλας, σχεδόν ποτέ δεν το κάνω με ευχαρίστηση. Αυτό θα ήταν τόσο εύκολο, αν το "πρέπει" και το "θέλω" ήταν λέξεις συνώνυμες. Στο δικό μου λεξικό πάντως, ποτέ δεν ήταν.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι περνάω ακόμα μια κρίση αϋπνίας λόγω μοναξιάς. Είμαι από τους ανθρώπους που απολαμβάνουν τη μοναξιά, αλλά μόνο όταν την επιλέγω εγώ. Γενικά, δε μου αρέσουν οι απρόσκλητοι επισκέπτες. Μου φέρνουν αμηχανία. Με βάζουν στη διαδικασία να φανώ καλός οικοδεσπότης. Να μπω κι εγώ στη διάθεση που βρίσκονται αυτοί για να περάσουμε όλοι καλά. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει στο παρελθόν, ό,τι κι αν την έχω κεράσει κατά καιρούς, δεν έχω καταφέρει ακόμα να φανώ φιλόξενος στην ακάλεστη μοναξιά μου. Και απλά περιμένω να φύγει ελπίζοντας πως δε μου έχει κάνει αρμένικη βίζιτα. Μπορεί όντως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να διώξεις τους απρόσκλητους επισκέπτες να είναι με το να γίνεις εντελώς και απροκάλυπτα αγενής απέναντι τους. Χασμουριέμαι. "Άντε γαμήσου κυρία Μοναξιά, πάω να κοιμηθώ." Το ελπίζω δηλαδή.