Ακεφιές

Δύο blogs σε μία μέρα... Μάλλον δεν πρέπει να είμαι καλά. Μετά από λίγη σκέψη κατέληξα ότι είμαι οικονομικά, ανύπαρκτος. Συναισθηματικά, ακάλυπτος. Επαγγελματικά, ανασφαλής. Είχα καιρό να νιώσω γκρινιάρης και μίζερος. Σκέφτομαι ότι έχει και η μιζέρια τα θετικά της. Είναι θέμα ενδοσκόπησης και απελπισμένης αισιοδοξίας. Συνειδητοποίησα ότι έχω να γράψω κάτι από την τελευταία φορά που ένιωθα κάπως έτσι. Μάλλον, η μιζέρια μου, με εμπνέει. Δεν ξέρω, ίσως είναι η ανάγκη να εξωτερικεύσω όλη αυτή την αχρησιμοποίητη ενέργεια και την ανάγκη για φιλοσόφηση της ζωής. Αν ένιωθα καλά, αν ήμουν ευδιάθετος ή έστω αν είχα απλά ρουτινιάσει, δε θα ήμουν εδώ, να ακούω μελαγχολική μουσική, να καπνίζω και να πίνω από το απόγευμα. Θα έβγαινα, θα έβλεπα φίλους, θα πήγαινα σινεμά, ή θα έμενα σπίτι να κάνω κάτι πιο ευχάριστο. Είναι αυτό κατάθλιψη; Μπορεί και να είναι. Πραγματικά, δε με νοιάζει.
Κατά βάθος ξέρω ότι είναι μία φάση που θα περάσει. Έτσι γίνεται πάντα και κάθε φορά τρομάζω στην ιδέα ότι μπορεί να μείνω μονίμως άκεφος. Ότι μπορεί να έχω φτάσει στο σημείο του απόλυτου κορεσμού ή της απόλυτης αδιαφορίας. Κουράστηκα να ψάχνω λύσεις για να κάνω οικονομία, ώστε να πάρω ακόμα και τα μισά από τα πράγματα που θέλω. Αρνούμαι να εφαρμόσω νέους τρόπους για να κάνω τη σχέση μου καλύτερη, ώστε να φύγει το κενό που νιώθω όταν δεν είμαστε μαζί. Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι αν αξίζει να μείνω στη δουλειά αυτή, ή αν πρέπει να ακολουθήσω άλλους δρόμους. Τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως θα το ήθελα και αρχίζω να πιστεύω ότι ποτέ δε θα είναι. Όλα μου φαίνονται μισά. Από την άλλη, πάντοτε είχα μία κλίση στο ανεκπλήρωτο. Μια σκέψη είναι ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να εκπληρώνω το πεπρωμένο μου. Τότε όμως, δε θα είναι πια ανεκπλήρωτο... Σωστά;

Αρχίζω ήδη να αισθάνομαι καλύτερα.