Σάββατο βράδι...

Επιδείνωση του καιρού, με κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας, τσουχτερό κρύο και χιόνια, ακόμα και στο κέντρο της πόλης από το βράδι του Σαββάτου έλεγαν στις ειδήσεις όλη την εβδομάδα. Το κρύο στις ψυχές των ανθρώπων είναι χειρότερο, σκέφτηκα, και αποφάσισα ότι το σαββατόβραδο θα έβγαινα, έστω και αν τα λογιστικά του μήνα επιβάλλουν λιτότητα. Ντύθηκα γερά, πήρα πορτοφόλι, κλειδιά, τσιγάρα κι αναπτήρα και βγήκα με μία μικρή δόση ενθουσιασμού για έναν καφέ που είχα κανονίσει με κάποιον που θα μπορούσε να είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Μετά από τέσσερις ώρες κατάλαβα γιατί μάλλον δε θα γίνουμε ποτέ. Επιδοθήκαμε με τρομερή αφοσίωση σε σχόλια για τον καιρό, συζητήσεις για τη μουσική που έβαζε το μαγαζί, γενικότητες για τις δουλειές μας και τα εφήμερα νέα μας. Χωρίς να υποκρινόμαστε, αμφιβάλλω αν κι εκείνος υπήρξε έστω και για λίγο ειλικρινής, αν έστω και για λίγο, ένας από εμάς είπε αυτό που πραγματικά σκεφτόταν. Κάθε φορά που συναντιόμαστε υπάρχει κάτι που με κρατάει σε απόσταση, μία φοβία ότι δε θα καταλάβει αυτά που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί του, ότι θα εκτεθώ. Και δε λέω τίποτα. Περιμένω να πάρει η κουβέντα το δρόμο της, να αναφέρει πρώτα εκείνος κάτι πιο προσωπικό, μία σκέψη πιο βαθιά... Το παθαίνω συχνά αυτό με τους ανθρώπους, το βράδι αυτό όμως, όταν έφυγα από την καφετέρια, ένιωθα άδειος.
Το λεωφορείο για το σπίτι αργούσε και πήρα τηλέφωνο μία πρώην συνάδελφο και νυν φίλη, για να δώ τι κάνει, πώς τα περνάει στη νέα της δουλειά. Σε μισή ώρα τα λέγαμε σε ένα όμορφο μπαράκι. Είναι σημαντικό να σου αρέσει αυτό που κάνεις για να βγάζεις χρήματα. Βλέπεις τη ζωή αλλιώς, ζεις συνεχώς σε κάτι που μοιάζει με πάρτι. Μερικές φορές βαριέσαι, άλλες κουράζεσαι, αλλά εξακολουθείς να περνάς καλά. Και δε φοβάσαι μήπως εκτεθείς. Μου μίλησε για πράγματα που την προβληματίζουν. Μου διηγήθηκε τις ερωτικές, αδιέξοδες περιπετειούλες της. Μου ανακοίνωσε κάποιες αποφάσεις που πήρε για την προσωπική της ζωή. Ένιωσα οικεία. Ζεστά. Μια αγκαλιά. Άναψα ακόμα ένα τσιγάρο που θα μπορούσα να το μοιραστώ μαζί της. Το ποτό μου τελείωνε. Μια τελευταία γουλιά και η πικρή γεύση από τη φέτα του πορτοκαλιού μού στέγνωσε το στόμα. Ξαφνική, ανεξήγητη αμηχανία. Μετά, άλλη μία αγκαλιά. "Κάνω το τσιγάρο και την κάνω."
Βρήκα εύκολα ταξί για το σπίτι και σε δέκα λεπτά είχα φτάσει. Δεν πεινούσα, αλλά έφαγα την πίτσα που είχε περισσέψει από το μεσημέρι. Άνοιξα την τηλεόραση και την έκλεισα σχεδόν αμέσως. Κάθησα στον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο. Ούτε μία νιφάδα χιονιού.
Σάββατο βράδι και είμαι σπίτι ενώ θα μπορούσα να είχα περάσει τόσο πολύ καλύτερα...