Η πιο απαισιόδοξη σκέψη του κόσμου

Ζούμε σε έναν κόσμο που πάει από το κακό στο χειρότερο. Η αγάπη είναι υπερτιμημένη γιατί σε τελική ανάλυση κανένας δεν είναι κανενός. Οι άνθρωποι βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο της ύπαρξής τους από τότε που άρχισαν να υπάρχουν ως άνθρωποι και όχι ως πίθηκοι, όπως ίσως θα έπρεπε να παραμείνουν και να μην έχουν εξελιχθεί ποτέ. Τα πάντα καταστρέφονται, η αιωνιότητα δεν υπάρχει για κανέναν και για τίποτα. Όλα κάποτε ξεχνιούνται και τότε είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Δεν υπάρχει Θεός και αυτό που κάποιοι ονομάζουν ψυχή είναι απλά ένα υπερ-αναπτυγμένο ένστικτο ή κάποιου άλλου είδους λειτουργία που ανάγεται σε πολύπλοκες ηλεκτροβιοχημικές διεργασίες, όπως η μνήμη, οι αισθήσεις και το συναίσθημα. Έτσι είναι, έτσι ήταν και έτσι θα είναι με τη μόνη διαφορά ότι τα πράγματα απλά θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν μέχρι να έρθει το απόλυτο χάος και η πλήρης αποδόμηση. Η αταξία είναι συμπαντικός νόμος και ο Άνθρωπος είναι πολύ μικρός μπροστά στους νόμους του Σύμπαντος.

Επειδή όμως δεν είναι "σωστό" να ζει κανείς με αυτή τη σκέψη, τα χρόνια που απομένουν στον καθένα να ζήσει – όσα κι αν είναι αυτά – θα περάσουν ίσως πιο ευχάριστα και σίγουρα πιο ανώδυνα αν δεν παραδεχτεί αυτήν την πραγματικότητα και αν πιστέψει ότι όσα κάνει στη ζωή του έχουν κάποιο νόημα. Είναι όντως καλύτερο το να ελπίζεις ότι με τη δική σου προσπάθεια, με την προσπάθεια του καθενός ξεχωριστά, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν και ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος. Ότι η θετική σκέψη, η αγάπη, η αισιοδοξία και ένα σωρό άλλα, μπορούν να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και να σε βοηθήσουν να ζήσεις μια καλύτερη ζωή. Μέχρι να πεθάνεις και να σε φάνε τα σκουλήκια.