Πες μου την αλήθεια

Πού σταματάει η ειλικρίνεια και πού αρχίζει το ψέμα; Πότε μπορείς να μην πεις αυτό που σκέφτεσαι χωρίς να πεις ψέματα και να θεωρηθεί ότι είσαι ειλικρινής; Αν το κάνεις αυτό, είσαι αληθινός; Αν αποκρύψεις από κάποιον κάτι που αγνοεί, είναι σαν να του λες ψέματα και να υποκρίνεσαι; Αλήθεια, η μισή αλήθεια είναι ψέμα;
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένας άνθρωπος σε αυτή τη φάση της ζωής μου που να ξέρει για μένα τα πάντα. Κάποιος στον οποίο να μην έχω κρατήσει απολύτως τίποτα κρυφό. Με τον οποίο να μοιράζομαι κάθε μου σκέψη, όσο χαζή, σοβαρή, διεστραμμένη, αστεία, ανούσια, επιπόλαιη κι αν είναι αυτή. Κάποιος που ανά πάσα στιγμή να μπορώ να του πω ό,τι μου κατέβει στο μυαλό, είτε τον αφορά, είτε όχι. Έτσι, για να το μοιραστώ. Για να είμαι αληθινός. Είμαι όμως ή γίνομαι γελοίος;
Πάντοτε πίστευα στη δύναμη της ειλικρίνειας. Και ακόμα πιστεύω. Γρήγορα κατάλαβα όμως ότι δε λειτουργούν έτσι τα πράγματα εκεί έξω. Και έμαθα τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο καθένας μας έχει ένα επίπεδο αντοχής (και ανοχής) στην αλήθεια. Ο καθένας μας την αντιμετωπίζει διαφορετικά και έχει και την ανάλογη αντίδραση. Όλοι όμως είμαστε τόσο ειλικρινείς με τον απέναντί μας, όσο περισσότερο πιστεύουμε πως εκείνος μπορεί να αντέξει ή να καταλάβει την αλήθεια, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Και όσο περισσότερη σημασία έχει για μας η εντύπωση που θα του δώσουμε. Αν πιστεύουμε ότι δεν θα την καταλάβει, ότι δεν θα την αντέξει, ακόμα και ότι δεν θα μας πιστέψει, λέμε ψέματα, λέμε την αλήθεια συγκαλυμμένη ή ακόμα καλύτερα, δε λέμε τίποτα. Αν δε θέλουμε να εκτεθούμε και να εκθέσουμε, να προσβάλουμε και να προσβληθούμε, να πληγώσουμε και να πληγωθούμε, υποκρινόμαστε.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να ξέρει τα πάντα για μένα. Κάθε μου αδυναμία, κάθε φοβία, κάθε ανασφάλεια, κάθε ελάττωμα, κάθε μου λάθος. Υπάρχουν φίλοι που ξέρουν κάποια από αυτά, είτε γιατί τους τα είπα, είτε (οι καλύτεροι) που τα κατάλαβαν από μόνοι τους. Φίλοι που υπό τις κατάλληλες συνθήκες τους έχω εκμυστηρευτεί πράγματα που μέχρι τότε μόνο εγώ ήξερα. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται με τον άνθρωπό μου. Είναι όμως κάποια πράγματα που δεν μπορώ να τα πω σε κανένα. Σκέψεις που κρατάω μονάχα για μένα, που όσο κι αν μερικές φορές έχω την ανάγκη να τις μοιραστώ, νιώθω ταυτόχρονα ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να το κάνω.
Ίσως είναι αδύνατον να λες παντού και πάντα αυτό που πραγματικά πιστεύεις και κάθε τι που σκέφτεσαι. Ίσως είναι παράλογο να είσαι με όλους τους ανθρώπους ή έστω με όσους θέλεις να θεωρείς φίλους και κολλητούς, ή αποκλειστικά και μόνο, με τον σύντροφό σου, σε κάθε στιγμή και σε κάθε περιβάλλον, ο πραγματικός εαυτός σου. Ίσως γιατί δεν ξέρεις πια ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός σου. Και επειδή αν το κάνεις, φοβάσαι ότι υπάρχει σχεδόν η βεβαιότητα να γίνεις αντικοινωνικός και αντιπαθής. Ότι θα μείνεις μόνος σου. Τελείως.
Δεν λέω ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ψεύτικες, απλά ότι σχεδόν όλες έχουν έστω και ένα μικρό βαθμό υποκρισίας. Ακόμα και στο ελάχιστο. Εκτός και αν το πόσο καλά σε ξέρει ο άλλος και το πόσο καλά τον αφήνεις να σε μάθει, δεν είναι το μέτρο για το πόσο ειλικρινής είναι μία σχέση. Τελικά, ίσως η μόνη απόλυτα ειλικρινής σχέση που μπορούμε να έχουμε είναι με τον εαυτό μας. Τουλάχιστον σε εκείνον, ας λέμε πάντα την αλήθεια.